Ogłoszenia Duszpasterskie
Dzisiejsza – czwarta już niedziela Wielkiego Postu – różni się nieco od pozostałych.
W tradycji Kościoła nazywamy ją niedzielą Laetare, czyli niedzielą radości. Widzimy to nawet w zmianie postnego fioletu na różowy kolor szat liturgicznych. W połowie Wielkiego Postu Kościół wzywa wiernych do radości, aby wszyscy podejmujący trud przemiany serca wytrwali w tym niełatwym codziennym wysiłku.
Dziękujmy Bogu, że możemy modlić się w naszych kaplicach, kościołach, katedrach. W wielu stronach naszej ojczyzny jest piękny zwyczaj czynienia znaku krzyża podczas mijania kościoła lub kaplicy. Nie zatracajmy tego pięknego zwyczaju, który świadczy o naszej wierze, że w tym budynku, zbudowanym rękami ludzkimi, mieszka Bóg. Świątynia jest skarbem, za który każdy powinien poczuć się odpowiedzialny.
Spojrzenie w niebo nie jest bynajmniej łatwą, albo bezwartościową pociechą; odwrotnie, jest to pociecha pełnowartościowa, ale bardzo trudna, jeśli rozumie się ją właściwie. Niebo to coś, co pozwala nam żyć owocnie i sensownie na ziemi. Ten, kto żyje na ziemi, patrząc zarazem w niebo, nie jest jakimś fantastą, marzycielem. Nie ignoruje on cierpienia i nędzy tego świata, ale je przemienia, biorąc je na siebie tak jak jego Mistrz. Nadzieja na niebo jako ostateczną rzeczywistość, ostateczne spełnienie pomaga mu – podobnie jak Jezusowi – zwyciężać wszelkie zło tego świata, a nawet samą śmierć; pozwala mu zrealizować to, do czego niezdolne okazały się ideologie mamiące człowieka nadzieją nieba na ziemi.
